«ΣΤΑΘΗΚΑ Σ’ ΕΝΑ ΒΡΑΧΟ ΚΙ’ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ!...»

«ΣΤΑΘΗΚΑ Σ’ ΕΝΑ ΒΡΑΧΟ

ΚΙ’ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ!...» 

     «Κάποια μέρα, με στείλανε οι Γέροντές μου να φέρω χώμα στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων. Όταν έκανα πέρα (και απομακρύνθηκα) προς τον “Άγιο Νήφωνα”, όπως συνήθιζα, έλεγα με το μυαλό μου το κατά Ιωάννην Ευαγέλιο και κοίταζα προς το Αιγαίο Πέλαγος που απλωνότανε χωρίς ορίζοντα. Στάθηκα για μια στιγμή σ’ ένα βράχο, μύριζε το θυμάρι κι έτσι όπως ήμουν ενθουσιασμένος απ’ την φύση, άρχιζα να φωνάζω. Άπλωσα, μάλιστα, και το χέρι μου κι έκανα κήρυγμα. Ναι, αλήθεια σας λέγω! Άπλωσα πάνω στο βράχο το χέρι μου κι άφησα κάτω το τσουβάλι που θα γέμιζα με χώμα.

     Άρχισα, λοιπόν, με φωνή δυνατή και με νόημα: 

     “Να, ποιά είναι η καταδίκη· ότι το Φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το Φως· γιατί οι πράξεις τους ήταν πονηρές· κάθε άνθρωπος που πράττει φαύλα έργα, μισεί το Φως και δεν έρχεται προς το Φως, γιατί φοβάται μήπως φανούν τα έργα του και κριθούν” (Ιωάν. γ΄ 19–20). 

     Το είπα μέχρι το τέλος. Πού, το είπα το κήρυγμα αυτό; Στο κενό, στη θάλασσα, σ’ όλο τον κόσμο! Χωρίς κανείς ν’ ακούει, το είπα μες στην ερημιά.

       Ε, τί, να σας πω;! Σας λέγω αυτά που αγάπησα και τα θυμάμαι τόσο ζωντανά!...».

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ,

Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ (1906–1991) 

[Οσίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου: «Βίος και Λόγοι», μέρος 1ο, κεφ. 2ο («Άγιον Όρος–Καυσοκαλύβια»), σελ. 62, έκδοση ι΄, Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά, Οκτώβριος 2009.]