ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ

ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ

     «Το ότι κερδίζουμε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, αυτό δεν σημαίνει ότι μειώνεται απαραίτητα και η απόγνωση που τους διέπει εσωτερικά ειδικά σήμερα», μου φανέρωσε αυθόρμητα πριν λίγο τη σκέψη της μια ψυχή. Και πόσο δίκαιο έχει, Χριστέ μου!

     Στο βάθος παντού και πάντα δοκιμασία, θλίψη, πόνος και απορία, μέχρι να έλθει να τα τακτοποιήσει όλα η Χάρη του Κυρίου. Ανάχωμα για την έλευσή Της στέκουν μονάχα ο ναρκισσισμός, η αυτοδικαίωση και η υποκρισία μας. Όποιος προτιμά να εφησυχάζει, το μόνο που κάνει είναι να κυριεύεται φαιδρά από την αβάθειά του. Και όποιος δεν διαβλέπει τι γίνεται, πρέπει οπωσδήποτε να αντλήσει εγκαίρως φως ταπεινώσεως, πριν παύσει να βλέπει οριστικά ακόμη και τα στοιχειώδη. Ο Θεός μιλά πάντα κυρίαρχα και θεραπευτικά «εκεί» στο τέλος, μέσα από τον ακατανόητο για τη λογική μας σταυρό, τον οποίο έδωσε πάνσοφα στη ζωή μας η αγάπη Του…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΜΟΝΟ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΜΟΝΟ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

     Μόνο η Προσευχή γίνεται η σβηστήρα των πολλαπλών αγωνιών μας στο αβέβαιο σήμερα· μόνο αυτή ρίχνει αθόρυβα στην καρδιά άφθαρτες και αναφαίρετες παρακλήσεις Χριστού· μόνο αυτή νικά την ανταριασμένη λογική με ακατάλυτα βιώματα που όλη η αντάρα του κόσμου δεν μπορεί με τίποτα να ανατρέψει. Όλα τ’ άλλα τα νιώθει κανείς μέσα του σα φθόνο και περίπολο ευσεβισμού, σαν επιθετική υποκρισία μιας σκληροτράχηλης θρησκείας που έμεινε εκ των πραγμάτων ανεπαρκής και μόνη, φανατικά αλάργα από την κατάφαση, τη συγκίνηση και τη χαρά της ψυχής μας…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΥΡΕΝΤΗ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΥΡΕΝΤΗ

    «Δεν έκανα καραγκιοζιλίκια. Αυτό είναι το μόνο που εκτιμώ με μένα», είπε κάποτε σε συνέντευξη και όλοι συμφωνούν μαζί του. Μας προειδοποίησε και κανείς να μην έχει παράπονο: «Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε»! Η αγωνία του επί του θέματος πάντα στεντόρεια και ασίγαστη: «Και τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω!». «Εκεί στον Νότο που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο»: η πλοκή των αντιθέσεων τουλάχιστον συναρπαστική. Ακόμη θυμάμαι τη «Σκόνη», τον Μάρτιο του 1985, ένα βράδυ, αναδύοντας από μόνος μου πνευματικές διαστάσεις στους στίχους της. Στο «Πεθαίνω για σένα» άνετα βρίσκει κανείς τις συλλαβές ή τους βηματισμούς μιας αγάπης που δεν χωράει πουθενά. Αν δεν προκαλέσεις την καρδιά, δεν κερδίζεις πουθενά, είσαι χαμένος από παντού. Και αυτός μάλλον έχει κερδίσει σε πολλά, κι ας μην είχε περί πολλού τον εαυτό του. «Ένας αλήτης ήμουν», είπε αυτοκριτικά, κόντρα σε κάθε ατσαλακωσιά. Στην κοσμική μας πλευρά, συνδυάσαμε και δέσαμε (κι εμείς) το φανταριλίκι μας, ένα δωδεκάμηνο εκεί στον Έβρο, με το «Διδυμότειχο Βlues». Μαζί του και εξαιτίας του «πήραν φόρα οι μελωδίες». Οι τίτλοι και τα τραγούδια του ευρηματικοί, εμβαθείς, ελεύθεροι, αλητευτικοί, καταθέσεις που πρόδιδαν αν μη τι άλλο τη μη ανάπαυσή του σ’ αυτόν τον ρημαγμένο κόσμο. «Πόσο σε θέλω!», Θεέ και άνθρωπε, μοιάζει να είναι σταθερά το μήνυμά του. Ερμηνεία γεμάτη αστείρευτη δύναμη, τραγουδοποιητικό βάθος δίχως έπαρση και σταριλίκια, σεμνότητα που διατράνωνε συνεχώς το λεπτό νόημα που αναζητούσε, έμπνευση που έσπαζε τους εφησυχασμούς, καρδιακή βραχνάδα που απογείωνε την αγάπη ως καθαρή ιδέα και ειλικρινή τρόπο. «Είναι θέμα φαντασίας και κατάχρηση εξουσίας η αγάπη σου»: να, ένα αγνό νόημα που βρήκε την υπαρξιακή του ευστοχία. Παιδεύτηκε πολύ μέχρι να αναδειχθεί. Αποκηρύχθηκε σκληρά από τις εταιρείες και στύφτηκε σαν το λεμόνι με τους μουσικούς πειραματισμούς. «Έφαγε πόρτες» πριν στείλει δημιουργίες στο κατώφλι της ψυχής μας. Κάπου «εκεί» στο μαρτυρικό κενό, βρήκε ανέλπιστα την αναγνώριση. Οι καρδιές των ανθρώπων προσυπόγραφαν ανελλιπώς τα τραγούδια του. Τι μένει να πούμε; Ή μήπως να μην πούμε τίποτα; Ο τύπος έμαθε στο λόγο όσο και τη σιωπή, το μυστικό της όποιας πληρότητας. Σ’ ευχαριστούμε για τα τραγούδια, για τη συγκίνηση και τον παλμό. Μέχρι τώρα ήσουν ο πρώτος «συγκάτοικος στην τρέλα» μας. Τώρα όμως «την έκανες», γιατί πάνω από τα πάθη της καλλιτεχνίας στέκει απρόσμενα και αδυσώπητα ο θάνατος, αλλά κάπως μεριασμένος και λαβωμένος. Αληθινός καλλιτέχνης θα πει αψηφητής της φθοράς και της σαπίλας και ακούραστος θηρευτής του κάλλους. Και να πούμε ότι δεν ξεχνάμε καθόλου κι εκείνα τα μαθήματα Βυζαντινής που πήρες κάποτε στη Μονή Πετράκη. Οι περισσότερες απαρχές του Θεού είναι καλά κρυμμένες μέσα μας. Ο κόσμος μπορεί να λέει και να νομίζει ό,τι θέλει. Αφανίστε τις αντιρρησίες ή τις αποδοκιμασίες οι περισσότεροι από τους ηθικούληδες και πείτε τώρα μαζί μας από καρδιάς ένα «Καλό Παράδεισο!» για τον καλλιτέχνη που δεν πρόσβαλλε ποτέ φιλοσυστημικά αλλά τουναντίον ανέδειξε φοβερά και ανεπανάληπτα το Ελληνικό Τραγούδι…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ CLAMAR

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ CLAMAR

     «Ενώ ήμουν ήδη στη Γαλλία (1922-1925), στο εργαστήριο που είχα στο Clamar, ήρθα σε κατάσταση βαθύτερης αμηχανίας. Πολλά τότε μου ήταν ασαφή…

     »Ευρισκόμενος στη Δύση ανάμεσα σε χριστιανούς άλλων παραδόσεων –έχω κυρίως υπ’ όψιν μου τώρα τους Ρωμαιοκαθολικούς που επικρατούν στη Γαλλία–, δεν μπορούσα ακόμη να διακρίνω σε ποιόν χώρο θα ήταν δυνατόν να προσεγγίσω τον αληθινό Θεό και επιδόθηκα σε τέτοια προσευχή, που πολλές φορές με αποσπούσε από τον κόσμο αυτόν. Στην “απόγνωσή” μου από τη συνείδηση της μηδαμινότητάς μου, παρακαλούσα τον Θεό να μην αποκρύψει από μένα τις οδούς προς Αυτόν.

     »Η περίοδος αυτή της ζωής μου ήταν φοβερή!

     »Εκείνη την εποχή άφησα το Clamar και μετακόμισα πάλι στο κεντρικό Παρίσι. Πολλές φορές για προσευχή έμπαινα σε Καθολικούς ναούς που ήταν ανοικτοί για τον κόσμο ολόκληρη τη μέρα.

     »Και να, κάποια φορά, βυθισμένος στην προσευχή για πολλή ώρα –πράγμα που ήταν συνηθισμένο για μένα εκείνο τον καιρό–, είδα έναν καθολικό ιερέα να με πλησιάζει και να μου λέει ότι συχνά με έβλεπε να προσεύχομαι με ζήλο και θα ήθελε να γνωρίσει ποιός είμαι.

     »Κατά τη συνομιλία μου μαζί του τον κοίταξα με έκπληξη· όλα στη μορφή του μου ήταν εντελώς ξένα. Παράδοξο!...

     »Μετά από αυτό εγώ, αν και δεν έδειξα καμία αναστάτωση, ωστόσο σταμάτησα να πηγαίνω σε Ρωμαιοκαθολικούς Ναούς. Τότε, για πρώτη φορά πήγα σε Ορθόδοξο Ρωσικό Ναό της οδού Daru. Παρά την “ακαταστασία” που επικρατούσε εκεί, αισθάνθηκα έντονα μια πλημμύρα θερμής προσευχής και ένοιωσα “οικειότητα” μέσα μου!…».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ
ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

(1896–1993)

※
[ Αρχιμανδρίτου

Σωφρονίου Σαχάρωφ:

«Το μυστήριο της Χριστιανικής Ζωής»,

Α΄ βιβλ., κεφ. 3ο, σελ. 109–111.

Έκδοση

Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου·

Έσσεξ Αγγλίας, 2010¹.

Α΄ δημοσίευση:

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

«ΓΙΝΕ ΣΠΑΘΙ!»

«ΓΙΝΕ ΣΠΑΘΙ!»

Είπε μια φορά ο αββάς Ποιμήν:
«Στην αρχή, φύγε μια φορά·
τη δεύτερη, φύγε οπωσδήποτε·
την τρίτη, γίνε σπαθί!».

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

※
[ «Το Μέγα Γεροντικόν»·

Τόμ. α΄, κεφ. α΄, §73, σελ. 104–105.

Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου

«Το Γενέσιον της Θεοτόκου»,

Πανόραμα Θεσ/νίκης·

Μάρτιος, 1994¹.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.