ΛΕΣ

ΛΕΣ

Πώς φερόμαστε

και πώς είμαστε έτσι;

Λες και ο πόνος μας

δεν βρίσκεται κάτω από την αγάπη Του.

Λες και Αυτός

μας έχει αφήσει τελείως ξεχασμένους

μέσα στον πόνο μας.

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ

     Όσα δε φτάνει ο άνθρωπος να πει στην προσευχή του ή στην εξομολόγησή του, γίνονται μετά αβάσταχτες τυραννίες καθ’ όλη του τη ζωή. Είναι που όταν λείπει η συντριβή για την αμαρτία μας, έρχεται αναπόφευκτα η συντριβή του εαυτού μας.

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

Ο ΝΟΝΟΣ ΜΟΥ, Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Ο ΝΟΝΟΣ ΜΟΥ, Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

     Δύο συμμαθητές, η Βαλεντίνα (νηπιαγωγός) και ο Νικόλαος (γεωλόγος), βρέθηκαν μετά από πολλά χρόνια στη συνάντηση των αποφοίτων του σχολείου τους.

     Κάποια στιγμή ο Νικόλαος την πλησίασε και την είπε:

     –Ξέρω, Βαλεντίνα, ότι έγινες κρυπτοχριστιανή στα δύσκολα χρόνια. Άκουσε τώρα και τη δική μου ιστορία…

     Όλοι μας τον αθεϊσμό τον ασπασθήκαμε, όπως λένε, με το γάλα της μάνας μας. Όλοι γίναμε μέλη της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Νέων. Θυμάσαι; Από τα παιδικά μας ακόμα χρόνια μάς έλεγαν ποιοι είναι οι πιστοί: Κάποιες αγράμματες γριούλες που πιστεύουν διάφορα παραμύθια, λόγω έλλειψης μόρφωσης. Πίστευαν, δηλαδή, ότι κάπου ψηλά στους ουρανούς ζει ο «θεούλης» και γύρω του πετούν αγγελούδια με φτερά.

     Η αιτία να γίνω κι εγώ συνειδητός χριστιανός ήταν η αρρώστια μου και η θαυμαστή ανάρρωσή μου το Πάσχα 6 Απριλίου 1980. Αρρώστησα πολύ σοβαρά. Η διάγνωση του γιατρού ήταν: «μειωμένη κυκλοφορία του αίματος στα πόδια». Στο νοσοκομείο δεν πήγα. Φοβόμουν μήπως χάσω τη δουλειά μου. Η κατάσταση όμως χειροτέρευε. Εμφανίστηκαν κιόλας τα πρώτα συμπτώματα της γάγγραινας. Τότε η γυναίκα μου –ήταν κι αυτή κρυπτοχριστιανή– αποφάσισε να πάμε κρυφά στο ναό του αγίου Νικολάου σε προάστιο της Μόσχας. Για πρώτη φορά στη ζωή μου μπήκα σε εκκλησία. Ήμουν τότε 50 χρονών.

     «Νίκο, βάλε το κεράκι σου στην εικόνα του αγίου Νικολάου και προσευχήσου!». Στην απογοήτευσή μου έκανα ό,τι μου είπε. Τον παρακάλεσα μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

     Την επόμενη μέρα με επισκέφθηκε ο γιατρός. Με έκπληξη διαπίστωσε ότι η κατάσταση των ποδιών ήταν φανερά βελτιωμένη. «Μπράβο, συγχαρητήρια! Συμβαίνουν αυτά στην ιατρική, σύντροφε. Μερικές φορές η αρρώστια υποχωρεί, αλλά σύντομα ξαναγυρίζει…».

     Κι όμως, το θαύμα έγινε! Σιγά–σιγά, άρχισα όχι μόνο να περπατάω καλά και σταθερά, αλλά μπορούσα μάλιστα και να τρέχω. Η αρχή της ανάρρωσης ήταν εκείνο το μικρό κεράκι στην εικόνα του αγίου Νικολάου.

     –Θυμάσαι, Βαλεντίνα, ότι δεν μπορούσαμε τότε να βρούμε πουθενά Ευαγγέλιο ή προσευχητάριο; Δεν υπήρχε τίποτε. Κι εγώ ήθελα να μάθω ποιος ήταν αυτός ο καλός άγιος. 

     Άνοιξα το αθεϊστικό λεξικό στο γράμμα «Ν»: «Νικόλαος θαυματουργός. Σύμφωνα με πληροφορία της εκκλησίας υπήρξε παλιά ένας αρχιεπίσκοπος με αυτό το όνομα. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, πρόκειται για πρόσωπο μυθικό και ανύπαρκτο. Το πρόσωπο αυτό το δημιούργησαν οι χριστιανοί για να πολεμήσουν τους ειδωλολάτρες και να μην προσκυνούν τον Ποσειδώνα, το θεό της θάλασσας». Δεν ικανοποιήθηκα. Συνέχισα την έρευνα, αναζητώντας λεξικά που είχαν εκδοθεί την εποχή της Τσαρικής Ρωσίας. Πράγματι, βρήκα σε μια βιβλιοθήκη ένα παλαιό εγκυκλοπαιδικό λεξικό κι από εκεί έμαθα την αλήθεια: Ήταν Έλληνας, μεγάλος άγιος, που τιμάται σε Δύση και Ανατολή ακόμη και από μουσουλμάνους και γεννήθηκε στην πόλη Μύρα της Λυκίας.

     Ήμουν όμως αβάπτιστος. Λαχταρούσα να βρω το Ευαγγέλιο. Βρήκα το τελευταίο που είχε μείνει στην Ι. Μονή του αγίου Σεργίου. Σε μια νύχτα διάβασα και τα τέσσερα Ευαγγέλια! Όμως ο φόβος μήπως μάθουν ότι θέλω να βαπτισθώ, μήπως με δει κάποιος να μπαίνω σε εκκλησία και με πολεμήσουν στην εργασία μου, με κράτησαν μακριά από το βαπτιστήριο.

     Το 1988 το επίσημο κράτος γιόρτασε τα χίλια χρόνια από την ιστορική βάπτιση των Ρώσων. Στην τηλεόραση παρακολούθησα και συναυλία αφιερωμένη στην επέτειο αυτή και συγκλονίστηκα όταν άκουσα χορωδία να ψέλνει: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς». Ο φόβος φυγαδεύτηκε και μια δυνατή επιθυμία –που νόμιζα ότι κατέτρωγε κυριολεκτικά τα σωθικά μου– οδήγησε τα βήματά μου στην εκκλησία. Βαπτίστηκα στις 6 Ιουλίου. Το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκα. Επαναλάμβανα συνέχεια το «Σύμβολο της Πίστεως» καθώς και διάφορες άλλες προσευχές.

     Το πρωί, πριν μπω στην εκκλησία, το ξάφνιασμα: Πάνω από την πόρτα της εισόδου η εικόνα του αγίου Νικολάου!

     Μου φάνηκε ότι μου χαμογελούσε.

     Γύρισα και του είπα:

     –Περίμενες πολλά χρόνια, άγιε Νικόλαε, εμένα, το άθεο μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας να έλθει να βαπτισθεί; Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες! Εσύ είσαι ο νονός μου! Πιστεύω, πιστεύω! Ζω μια καινούργια ζωή. Είμαι πανευτυχής. Χριστέ μου, τι ευτυχία είναι αυτή!

     «Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά Σου!» (Ψαλμ. 142, 10).

※

[Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό

Φοιτητών και Επιστημόνων

«Η Δράση μας»,

Μάρτιος 2016, Τεύχ. 537,

Άρθρο 10ο (Α΄ μέρος), σελ. 123–124,

Άρθρο της Ναταλίας Γ. Νικολάου

(από τη Μόσχα).

Επιμέλεια ανάρτησης,

εύρεση, επιλογή φωτογραφιών,

έρευνα, μελέτη, επιλογή θέματος,

διόρθωση, πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

«ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!...»

«ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!...»

     …Γράφετε πως οι άθεοι έφτιαξαν σύλλογο και πως δημόσια επιτίθενται στην πίστη του Θεού και χλευάζουν τα χριστιανικά ιερά. Και ότι αυτό σας φέρνει μέχρι την απελπισία.

     Κατεβάστε άλλη μια φορά το βλέμμα βαθιά μέσα στην καρδιά σας και δείτε αν η δική σας προσωπική πίστη είναι δυνατή. Αφού η απελπισία είναι καρπός ολιγοπιστίας και όχι προσωπικής ευσέβειας. Ο ευσεβής άνθρωπος μάχεται πετυχημένα εναντίον της απελπισίας με τη βοήθεια της πίστης σαν ακαταμάχητο όπλο.

     Η μοναξιά είναι η δοκιμαστική πέτρα: ερευνείστε τον εαυτό σας και την πίστη σας όταν είστε μόνος. Όσο κι αν ο άθεος σηκώνεται και καμαρώνει μπροστά στους ανθρώπους, στη μοναξιά αισθάνεται απελπισμένος. Αλλά ο άνθρωπος με πίστη, ακόμα και στις στιγμές της μοναξιάς του, αισθάνεται τον ερχομό της δύναμης και της χαράς.

     Μη φοβάσαι ποτέ εκείνους, οι οποίοι βγήκαν από το φρούριο του Χριστού και Του επιτίθενται απ’ έξω. Κάθε χτύπημά τους ισχυροποιεί τους βράχους της Εκκλησίας και εκείνους τους αποδυναμώνει. Θυμήσου τον Παύλο στα Βαλκάνια, μόνο του, στη μέση του σκοταδιού των παγανιστών και της λύσσας των Εβραίων. Χτυπημένος και διωγμένος, δεν απελπιζόταν. Όσο συνεισέφερε ο λόγος του για να εξαπλωθεί ο Χριστιανισμός, τόσο σχεδόν συνεισέφεραν και τα χτυπήματα των εχθρών. Εκείνοι οι οποίοι τάχα γκρέμιζαν, ασυνείδητα ισχυροποιούσαν· και όποιοι δήθεν έσβησαν τη θεϊκή φλόγα, περισσότερο τη φούντωναν.

     Τούτο το μυστικό οι άθεοι δεν το ξέρουν και δε θα το μάθουν ποτέ. Πλανώνται νομίζοντας ότι το έργο του Θεού μπορεί να γκρεμιστεί με τα ίδια μέσα όπως και το ανθρώπινο έργο. Η θεϊκή φλόγα της αγάπης, κατεβασμένη από τον Χριστό, από τον ουρανό στη γη, θα μπορούσε να συσκοτισθεί μόνο από κάποια πιο δυνατή φλόγα αγάπης. Και πού βρίσκεται τούτη η πιο δυνατή φλόγα; Πού υπάρχει η αγάπη στους άθεους; Όλη η ορμή τους είναι από το ζωικό βασίλειο και όχι από το ουράνιο. Αλλά με τη ζωολογία ο Χριστός δεν νικιέται!

     Θυμηθείτε τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, πώς από το βασιλικό θρόνο, οπλισμένος μ’ όλα τα γήινα όπλα, ξεκίνησε πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Φοβήθηκαν ο Βασίλειος και Αθανάσιος; Όχι, αλλά προφήτευσαν στον παραβάτη βασιλιά τη σύντομα επερχόμενη και ντροπιαστική του κατάρρευση.

     «Συννεφάκι είναι, θα περάσει!», έλεγε ο Αθανάσιος στο ποίμνιό του. Και πέρασε γρήγορα, όπως περνούν όλα τα σύννεφα της αθεΐας· «σύννεφα που τα παρασέρνει η ανεμοθύελλα» (Β΄ Πέτρ. 2, 17) κατά τον λόγο του Αποστόλου Πέτρου…

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΗΡΟΒΙΤΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

(1880–1956)

※

[Περιοδικό «Η Δράση μας»,

Τεύχ. 538, σελ. 182–183,

Απρίλιος 2016, Έτος ΝΕ΄.]

※

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

ΘΕΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

ΘΕΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

     Εκτός από τη βασανιστική μοναξιά του κόσμου, υπάρχει μια άλλη θεοσκέπαστη μοναξιά που είναι γεμάτη θαυμαστή ειρήνη. Όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου και αφήσεις την Προσευχή να διώξει όλες τις σκιές που ταλάνιζαν τα σωθικά σου, τότε καταλαβαίνεις πραγματικά τη ζωή μέσα από τον παλμό της αποκαταστημένης καρδιάς και όχι μέσα από τον καθρέπτη που σου έδιναν στανικά οι μέντορες των ιδεών, των λογισμών και των αυταπατών σου…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

     Ούτε στη λύπη να λυγάς, ούτε στη χαρά να μεθάς. Μάθε το μυστήριο της ζωής κάτι σαν αμέριμνο διάβα σιμά στ’ ακατάπαυστα κύματα: εκεί που αφροχαϊδεύουν τα πέλματα, εκεί λυσσοχτυπούν και γέρνουν τα σώματα.

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ

ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΝΕΡΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ

       Λυγάμε, εξαντλούμε, πεθαίνουμε και ακυρώ­νουμε τους ίδιους εαυτούς μας μέσα στους αέναους πειραματισμούς και στους ανελέητους πιλοτι­σμούς. Περνάνε τα χρόνια μας με το να ψαχνόμαστε μάταια απλά με το να περιμένουμε και να μένουμε αδρανείς, μακριά από τη Χάρη του Θεού. Και στο τέλος, τίποτα. Ξηρασία στην καρδιά και δίψα στη ψυχή. Όλος ο ντουνιάς το θέλει αυτό να γίνεται, γιατί αυτό είναι το μυστικό για να αποτελειωθούμε εμείς καλύτερα.

       Η δίψα μας είναι πια αβάσταχτη, μας τρέλανε κυριολεκτικά και μας εξώθησε στα άκρα και συμπαραστάτης κανείς. Ως συνήθως η ψυχή πάσχει, όταν διψάει μέσα της μαρτυρικά. Μα, όταν διψά, ως συνήθως, κανείς δε βρίσκεται να το καταλαβαίνει αυτό. Οι σκουριασμένοι κουβάδες που μας δώ­σανε όλες οι αγάπες, οι εμπιστοσύνες και τα στη­ρίγματά μας πάνω στη γη ήταν επιεικώς ψευδοπό­σιμα λασπόνερα. Ενώ Εκείνος που έχει και κρατάει το ζωντανό και καθάριο Νερό, ή μάλλον Αυτός που είναι αυτό τούτο το αιώνιο Νερό, μένει αδικημένος γιατί –τι, παράδοξο!– μένει από ’μας πάντα Τελευταίος στην κρίση, στην προτίμηση και στην επιλογή της καρδιάς.

       Μα, όταν η ψυχή δοκιμάσει το νάμα Του, δεν πρόκειται τότε να Του πει: «Πού ήσουν τόσο καιρό;», αλλά: «Γιατί χάθηκα τόσο πολύ ασυγχώρητα από Σένα!». Τότε θα εννοήσει ο ξεραμένος και άνυδρος εαυτός μας ότι εκείνη η υδρία που βάσταγε σφιχτά τόσο καιρό είναι όλα τα πήλινα και μάταια έργα της. Και το νερό που φύλαγε μέσα εκεί για την ανάγκη της δίψας της, ήταν παντελώς ακατάλληλο, επιζήμιο και ανώφελο για τη ψυχή. Καμένη γη και ποτέ δροσισμένη μοιάζει να είναι το είναι μας. Και η αμαρτία, μέσα στα χρόνια που περνούν, φλόγα στο κάψιμο και λίβας στην απότιστη γη.

       Αλλά, είναι να μη δώσει ο Χριστός και να μη λάβει η μπαϊλντισμένη ψυχή την ευλογημένη πείρα του Ζωντανού Νερού. Όλη η συγκλονιστική δροσιά αυτού του Νερού, ή μάλλον Αυτός ο Ίδιος που είναι η δροσοβόλα Ζωή, θα φέρει την αναγέννηση, την αναζωογόνηση και την ανακαίνιση στην καρδιά και μόνο μ’ αυτή την ανάσα η καρδιά μας θε να βρει τη ζωή που λαχταρούσε από τότε που της δόθηκε ο παλμός και δε τ’ ομολογούσε.

       Όλοι ξέρουμε από τα ανθρώπινα παραδείγματα στην καθημερινή ζωή ότι οι πιο αλησμόνητες και θαυμάσιες στιγμές είναι οι στιγμές που ξεδιψάμε απ’ τα κατάβαθά μας. Και ο δροσισμένος ο άνθρωπος, ο ξεψισμέ­νος, ο πλυμένος και ο ωραϊσμένος άνθρωπος από το νερό που βρίσκει ή από το νερό που κερνιέται, είναι ο δυνατός ο άνθρωπος.

       Η συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα, φέρνει πολλά ζητήματα στην επιφάνεια. Αντινομίες και ανατροπές πάνε μαζί. Αυτός που είναι το Ζωντανό Νερό, που ποτίζει ολόκληρη την οικουμένη και όλους τους ανθρώπους μέσα σ’ αυτή, τώρα διψάει πραγματικά ως ταπεινός και αδύναμος άνθρωπος και γυρεύει να πιει νερό από μια ύπαρξη που Αυτός έπλασε και που πνευματικά, λόγω της αμαρτίας της, δεν έχει μια σταγόνα να Του δώσει.

       Η ψυχή της Σαμαρείτιδας γυναίκας αλλοιώνεται από την πάνδροση παρουσία του Χριστού και αφήνεται στη γλυκύτητα της θείας διδασκαλία Του, η οποία τρέχει μέσα της σαν ένα πρωτόγνωρο γάργαρο νερό που αφανίζει όλη τη ξέρα που βασίλευε μέσα της. Η Συχάρ της Σαμάρειας, αυτή η αιρετική και αποκλεισμένη από το φαρισαϊκό σύστημα πόλη, υποδέχεται πασίχαρη τον Σωτήρα της· Τον φιλοξενεί για ένα διήμερο και αρδεύεται και πίνει από τα ιερά λόγια Του.

       Ο Χριστός κάνει τα πάντα για να κομίσει τη σωτηρία Του στον άνθρωπο. Δεν διστάζει να βρει τον άνθρωπο, παρά την όποια πτώση και αμαρτία του. Ποιον άνθρωπο, όμως; Αυτόν που έχει μέσα του αγαθή προαίρεση και δεκτική καρδιά. Προαίρεση και καρδιά μαζί, που να ικετεύουν τον Χριστό, όπως ακριβώς και η Σαμαρείτιδα: «Δωσ’ μου από το νερό που έχεις, Κύριε! Δωσ’ μου αυτό το Νερό που είσαι Εσύ!».

       Και το θαύμα δεν αργεί να γίνει, από την πρώτη κιόλας σταγόνα αυτού του Νερού που μας δίνει ο Κύριος και που δεν είναι άλλο από τη Χάρη Του, τη Χάρη των Μυστηρίων που υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία για να αρδεύουν, να ποτίζουν και να ξεδιψούν αιώνια τις αιώνιες ψυχές.

       Η σωτηρία μας, τελικά, είναι ένα ξεδίψασμα από τη Χάρη και το Πνεύμα του Θεού. Αν δεν ξεδιψάσεις, αν δεν λάβεις αυτή τη συγκεκριμένη κατάσταση του ξεδιψα­σμού της ύπαρξής σου, πρέπει να είσαι βέβαιος για το αβέβαιο της σωτηρίας σου· πρέπει να είσαι σί­γουρος ότι ψεύτικα, τυπικά και απρόσφορα πιστεύ­εις.

       Ο Χριστός μάς θέλει κοντά Του για να μας προσφέρει αφειδώλευτα το Νερό το Ζωντανό, το Είναι Του, το Σώμα και το Αίμα Του. Πί­νοντας όλοι από αυτό το Θεανθρώπινο Νερό, γινόμαστε άνθρωποι ζωντανοί, ακμαίοι και δροσοβόλοι. Και είναι μεγάλο πράγμα να συναντάς σήμερα άνθρωπο που να έχει μέσα του και πάνω του τη δροσιά του Χριστού, τη δροσιά της θείας Χάρης. Αν συναντήσεις έναν τέτοιον άνθρωπο, θέλεις συνέχεια αυτόν να συναντάς, αυτόν να εμπιστεύεσαι και μ’ αυτόν να συμπορεύεσαι. Αλλά, το θέμα μ’ εμάς είναι, έχουμε μέσα μας τη δροσιά της Χάρης για να είμαστε και άνθρωποι της ζωντανής πίστης;

       Ελάτε να πάψουμε την αμαρτία μας, ώστε να σταματήσουμε και τη βασανιστική δίψα μας. Όσο αμαρτάνεις, τόσο διψάς. Ελάτε να μετανοήσουμε με την καρδιά μας, για να αρχίσουμε να ξεδιψάμε αληθινά. Η μετάνοια είναι η άλλη λέξη του πνευματικού ξεδιψασμού μας. Η καρδιά μας πρέπει να μι­σήσει τη ξεραήλα της και συνάμα να ποθήσει το Ζωντανό Νερό που υπάρχει αστείρευτο σιμά της.

       Όλο το σύμπαν, όλοι οι καιροί, όλα τα συμβάντα, όλα τα κύτταρα, όλα τα ρινίσματα και τα σπαράγματα της ύπαρξης θέλουν αυτό που θέλει η καρδιά, αυτό που ψάχνει και φωνάζει γοερά, είτε μέσα στις μιλησιές της είτε μέσα στις σιωπές της· θέλει τη δροσιά, το ξεδίψασμα, την ανείπωτη ανανέωση και ανακούφιση που δίνει το παμπόθητο και αθόλωτο νερό του Πνεύματος μέσα από το Φρέαρ της αγάπης του Χριστού μας. Του οποίου η δροσιά και η χάρη, είθε να έρθει γρήγορα και αναφαίρετα μέσα στη ψυχή του καθένα μας. Αμήν.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝΤΡΑ

ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝΤΡΑ

     Όταν ξεσηκώθηκε και πάλι ο διωγμός εναντίον των Χριστιανών και εξαπλώθηκε παντού σ’ όλο τον κόσμο, ο αξιοθαύμαστος Άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός (Επίσκοπος Νεοκαισαρείας· 213–270 μ.Χ.) κατέφυγε σε μιαν έρημη λοφοσειρά και κρυβόταν μέσα σ’ αυτή μαζί με τον διάκονό του, που τον έκαμε Χριστιανό, αφού πρώτα τον τράβηξε από την λατρεία των ειδώλων, τα οποία υπηρετούσε με το να ήταν ο ίδιος νεωκόρος τους, ήδη όμως τώρα στολισμένος με την χάρη της ιεροδιακονίας.

     Εν τω μεταξύ, κάποιος πρόδωσε το κρησφύγετό τους και πολλοί διώκτες βρίσκονταν στα ίχνη τους. Η σύλληψη του Αγίου Γρηγορίου και του συνοδού του πλησίαζε από στιγμή σε στιγμή. Οι διώκτες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Άλλοι απ’ αυτούς φρουρούσαν κυκλικά τους πρόποδες του λόφου ώστε να μην μπορέσει να διαφύγει ο Άγιος από πουθενά, αν τυχόν και αποφάσιζε κάτι τέτοιο. Άλλοι, πάλι, ανέβαιναν προς την κορυφή ερευνώντας τον λόφο με προσοχή. Αυτοί που ανέβαιναν στο όρος, έτρεχαν κατευθείαν στο κρησφύγετο του Αγίου, ο οποίος, εν τω μεταξύ, τους κατάλαβε και τους παρακολουθούσε.

     Σ’ αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή ο Άγιος Γρηγόριος διέταξε τον συνοδό του να έχει ακλόνητη και αδίστακτη πίστη στον Θεό και να είναι βέβαιος για την σωτηρία τους· να υψώσει, όπως αυτός, τα χέρια του προς τον Θεό για να προσευχηθούν. Τέλος, συνέστησε ο Άγιος, η προσευχή να είναι τόσο θερμή, ακόμα και αν συμβεί να πλησιάσουν πολύ κοντά τους οι διώκτες.

     Αυτές τις συμβουλές του προς τον διάκονο ο Άγιος τις επικύρωσε με το προσωπικό του παράδειγμα. Ύψωσε το βλέμμα του σταθερά στον ουρανό και όρθιος, με υψωμένα τα χέρια, προσευχόταν θερμά. Ο Άγιος Γρηγόριος, λοιπόν, και ο διάκονός του κατέφυγαν στο μέσο της θερμής και όλο ελπίδα προσευχής.

     Οι διώκτες, αφού τους αναζήτησαν παντού, ερεύνησαν με μεγάλη προσοχή όλη την περιοχή. Έψαξαν θάμνους, βράχους μικρούς, κοιλότητες βράχων, χαράδρες, όλα γενικά τα σημεία της περιοχής, χωρίς όμως να βρουν κανέναν τελικά. Η έρευνα δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα· γι’ αυτό οι διώκτες, επειδή σχημάτισαν την γνώμη ότι μάλλον από φόβο θα διέφυγαν από κάπου αλλού οι καταζητούμενοι, κατέβηκαν να συναντήσουν τους άλλους που ήταν κάτω στους πρόποδες του λόφου, με την βεβαιότητα ότι σίγουρα ο Άγιος με τον διάκονο συνοδό του θα έπεσαν στα δικά τους τα χέρια.

     Κατάπληκτοι όμως διαπίστωσαν ότι, ούτε και αυτοί που φρουρούσαν τους πρόποδες του βουνού είχαν καταφέρει να συλλάβουν αυτούς που αναζητούσαν. Αναρωτιόντουσαν μεταξύ τους για τι άραγε να συνέβη. Ο προδότης και τότε τους περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τον τόπο όπου είδε ακριβώς τον Άγιο.

     Έλεγαν οι διώκτες που ερεύνησαν:

     –Στο σημείο αυτό που λες δεν είδαμε τίποτε άλλο, εκτός από δύο δέντρα που δεν απείχαν πολύ μεταξύ τους.

     Και, το τέλος, λέγοντας αυτά, έφυγαν άπρακτοι.

     Αφού έφυγαν κι έμεινε μόνος του ο προδότης, ανέβηκε στο σημείο όπου στην αρχή είδε τον Άγιο με τον συνοδό του. Εκεί ακριβώς όπου έλεγαν οι διώκτες ότι είδαν τα «δύο δέντρα», ήταν ο Άγιος Γρηγόριος και ο διάκονός του σε στάση θερμής προσευχής! Αμέσως, αντιλήφθηκε τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο τους φύλαξε ο Θεός, αφού τους μεταμόρφωσε στα μάτια των διωκτών τους σε δύο δέντρα! Κατάλαβε το έγκλημά του και, αφού έπεσε στα πόδια του Αγίου, ζήτησε συγνώμη και πίστεψε στην χριστιανική πίστη. Έτσι, μ’ αυτό τον παράδοξο τρόπο ο πρώην διώκτης έγινε ένας από τους διωκόμενους για την αγάπη του Χριστού…

※

[Από τον «Ευεργετινό»·

(1) Τόμ. Δ΄, Υπόθ. Θ΄, σελ. 143–144,

Μετάφραση:

Δημήτρης Χρισταφακόπουλος,

Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,

Θεσσαλονίκη 2010.

(2) Περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία»,

Αριθμ. 64, Άνοιξη–Καλοκαίρι 2001,

Άρθρο 9ο, σελ. 33–34,

Απόδοση στη Δημοτική:

Ανδρούλα Πάρη (Εκπαιδευτικός).

(3) Επιμέλεια ανάρτησης,

εύρεση, επιλογή φωτογραφιών,

έρευνα, μελέτη θέματος,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

Ο ΠΡΟΠΛΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ

Ο ΠΡΟΠΛΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ

     Τα δώρα και οι δωρεές του Θεού δεν έρχονται ποτέ άτακτα, με βία και βιάση, με κρότο και ταραχή στη ζωή μας.

     Το μυστικό Φως του προσώπου του Χριστού γίνεται στην καρδιά του πιστού ο προπλασμός της πληρότητας.

     Η αγάπη του Τριαδικού Θεού αγαπά να αφομοιώνεται μέσα στην καρδιά έπειτα από ποικίλα στάδια χρόνιου αγώνα και μακράς ωρίμανσης.

     Η τελειότητα του ιερού Ευαγγελίου είναι προσιτή στη ψυχή, ακριβώς διότι δεν παύει να έχει αναβαθμούς και διαβαθμίσεις που αντιστοιχούν ανεμπόδιστα στη ψυχή του κάθε ατελούς ανθρώπου.

     Ο Θεός της καρδιάς και του προσώπου, ο προσωπικός και υπερπροσωπικός Θεός είναι πάντα παρών, εποπτεύει, προσέχει, κατέρχεται, εγγίζει και ενώνεται αδιάρρηκτα με την ανθρώπινη ύπαρξη, πάντα μακριά από αιφνιδιασμούς, εντυπωσιασμούς, γοητείες και μαγικές μαεστρίες.

     Η σχέση μας μαζί Του έχει μέσα της μια υπέροχη μυστική ανάκραση, ένα εσωτερικό πολυκαιρισμένο ζύμωμα, μια ζηλευτή ενότητα, μια θαυμαστή πορεία, μια δυναμική εξέλιξη και μια σεβαστική αξιοποίηση.

     Ευδοκεί να Τον αντιλαμβανόμαστε δίχως όμως να φθάνουμε στο σημείο, να καταβαλλόμαστε, να καταρρέουμε, να σπάζουμε και να διαλυόμαστε από το ακατανόητο, το απερινόητο, το ακατάληπτο και την παναγνωσία Του.

     Όταν Αυτός το θελήσει και εφόσον εμείς το επιθυμήσουμε διακαώς, γινόμαστε με τη Χάρη Του οι τέλειες φωτοειδείς μορφές Του, με όλα τα ανεξίτηλα χρώματα της θεοπρέπειάς Του.

     Μια απότομη παρουσία, μια μονοκόμματη έλευση του θείου, το δίχως άλλο θα σκορπούσε φόβο και τρόμο στη ψυχή. Θα σήμαινε ένα δυσάρεστο γεγονός μιας μεγάλης και επικίνδυνης τραχύτητας. Ένα δεινό αποτέλεσμα, που σίγουρα θα είχε σχέση με μια απευκταία σάρωση, η οποία θα τραυμάτιζε και θα απωθούσε διά παντός τη συνείδηση.

     Βαθμιαία, σταδιακά, λίγο–λίγο, αβρά, θωπευτικά, ήσυχα, ευγενικά, ελάχιστα, με ανιδιοτέλεια η αγάπη του Θεού μάς επιτρέπει να βιώνουμε τον παλμό το μυστηρίων Του.

     Το θαύμα του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου μοιάζει με μια ήσυχη ανατολή, κατά την οποία ο θεσπέσιος ήλιος κερδίζει σιγά και απαλά τον ορίζοντά του.

     Και η αξία σε όλο αυτό δεν είναι καν θεωρητική· είναι το παν: να μη χαλαστεί το ακέραιο και το ελεύθερο του ανθρώπινου προσώπου.

     Να μη ραγίσει η καρδιά που, παρά τον πόθο και την έφεσή της, δεν μπορεί ωστόσο να βαστάξει όσα με ιερή πεποίθηση λέει ότι ποθεί και δύναται να βαστάξει.

     Η αγάπη του Θεού είναι και αβάσταχτη, γιατί δεν είναι άλλη παρά μια ασύλληπτη αιωνιότητα και μια άπεφθη παντοδυναμία.

     Με υπερκόσμια διάκριση και με πρωτόφαντο σεβασμό ο Θεός βηματίζει χωρίς γδούπο στην ταπεινή και χοϊκή μας αυλή και στρώνει ο Ίδιος αθόρυβα εκεί όλα τα δεσποτικά ιμάτιά Του, που είναι όλα τα πανέμορφα στάδια που εμείς έχουμε απόλυτα ανάγκη για να προσλάβουμε μεθεκτικά τη γνώση, τη δύναμη, τη χαρά και τη Χάρη Του.

     Ανάλογα με τη δική μας δεκτικότητα και χωρητικότητα, την έφεση, την κατάφαση και προαίρεση, έρχονται και λαμβάνονται μετά και όλες οι πείρες και οι γνώσεις από το χέρι Του σαν προσωπικές ευλογίες.

     Και το πολύτιμο «αλάτι» σε όλες αυτές τις ευλογίες είναι ασφαλώς το κάλλος της διαδικασίας, η τερπνή επιστήμη της διεργασίας.

     Το αυτόματο, το εύκολο, το γρήγορο και το παταγώδες το υπόσχεται και το προσφέρει μόνο η κόλαση.

     Η τάξη του Θεού είναι η φιλάνθρωπη άργητα, η απέραντη ευγένεια, η μοναδική διάκριση και το πανησύχιο διάβα με πόθο, ταπείνωση, ζέση και υπομονή, όσα δηλαδή δεν ακυρώνουν την πνευματική αρμονία που εξέρχεται από τα ζωοπάροχα χνώτα Του.

     Σ’ Αυτόν ανήκουν και όλα εκείνα τα γόνιμα βήματα και ψυχωφέλιμα στάδια που δεν έχουν αδημονία, ανυπομονησία, κλονισμό και σπαραγμό.

     Εμείς αργούμε από αδυναμία· Αυτός αργεί από συγκατάβαση.

     Η δική Του αγάπη είναι η μόνη μέσα στον ακαρτέρητο και λυποψυχούντα κόσμο που μπορεί να περιμένει τη δική μας ασθενική και βραδεία εξέλιξη.

     Ο Θεός υπομένει βαθύστοργα την προσωπική μας ενηλικίωση, γιατί μόνο μέσα σ’ αυτή την πατρική Του εγκαρτέρηση Αυτός θέλησε να εναποθέσει όλη την προς εμάς παναγαπώσα πανσοφία Του και την πάνσοφη παναγάπη Του.

     Τα βήματα που κάνει συνεχώς προς την καρδιά μας, ενσταλάζουν έμπνευση, ευπρέπεια, μεγαλείο, δύναμη και χάρη μακαρίας υπομονής.

     Μ’ αυτή τη δύναμη είναι στολισμένη όλη η θεία αιωνιότητα, όλος ο χορός των αγίων, όλη η χώρα του Παραδείσου και όλες οι ψυχές που Τον αγάπησαν…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ

     Πολλοί είναι εκείνοι που έμαθαν καθ’ έξη να δημιουργούν τις πιο κατάλληλες συνθήκες και να προβάλλουν συνεχώς τους πιο πειστικούς λόγους για μια εσπευσμένη και ανυποχώρητη φυγή, προκειμένου να αποφύγουν το οχληρό αλλά αθόλωτο καθρέφτισμα του εαυτού τους μέσα από τις σχέσεις και τα πρόσωπα των άλλων. Αλλά ποια πραγματική σχέση –πείτε μου– δεν έχει μέσα της τριβή και, άρα, αδιέξοδο, τέλμα, θλίψη και πόνο;

     Μάθαμε να παλεύουμε, να μαχόμαστε και να εχθρευόμαστε καλύτερα με την «αλήθεια» που μας χρησιμεύει σαν σφαίρα, σαν ξίφος και σαν βέλος. «Η αλήθεια πονάει» ψελλίζουμε βαρύθυμα και αμήχανα, ενθυμούμενοι πάντα τις πληγές που φέρουμε και ποτέ τις πληγές που προκαλέσαμε. Κι όμως! Η αλήθεια δεν πονάει, εάν βέβαια είναι εκείνη η αλήθεια που θεραπεύει. Και η αλήθεια που θεραπεύει, είναι αυτή που εμείς υποδεχόμαστε κάθε φορά με μια αντίστοιχη εσωτερική αλήθεια και κατάφαση, με ταπείνωση και ειλικρίνεια, εφ’ όσον νοιώθουμε βαθιά μέσα μας ότι πρόκειται όντως για εκείνη τη σπάνια σε διάκριση αλήθεια που δεν εξοστρακίζει το πρόσωπο, που κατανοεί όλα μας τα «λάθη», ορώντας τα σαν ακατηγόρητα στοιχεία της ανθρώπινης περιπέτειας και της προσωπικής μας ταλαιπωρίας.

     Η αλήθεια που θεραπεύει είναι ασφαλώς αυτή που εμπνέει μέσα μας τη συντριβή, τη γαλήνη, τη γνώση, την ωριμότητα και την αφύπνιση. Είναι αυτή που δεν γεννά αλληλοδιάδοχα απατηλά και ανούσια ερωτήματα που εμφαίνουν μονάχα τη σύγχυση. Είναι αυτή που εμείς αποδεχόμαστε χωρίς πολλούς δισταγμούς, ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, γιατί μόνο μ’ αυτή είμαστε βαθιά ασφαλείς, βέβαιοι και πληροφορημένοι. Είναι αυτή που παραδεχόμαστε ανεξήγητα ολόθυμα, γιατί θελγόμαστε αφόρητα από αυτή και επιθυμούμε σφόδρα την αισθαντική και υποβλητική της ειρήνη. Είναι αυτή που δεν βιαζόμαστε ασύνετα να απορρίψουμε για να μην αποκαλυφθεί το συνειδητό ψέμα, οι εκούσιες λεπτές διαστρεβλώσεις, οι εσκεμμένες φαύλες παραποιήσεις, οι χαιρέκακες παρερμηνείες, οι αδιόρθωτες υπεκφυγές, οι απρόσεχτοι ψίθυροι. Είναι αυτή που δεν αρνούμαστε καθόλου να έρθει και να παρουσιασθεί, για να αναδυθούν επιτέλους οι απερίσκεπτες αναλήθειες μας, για να αναφανούν όλα εκείνα τα βιώματα που έφεραν τόση θλιβερή υπόκριση και τόσους άλλους επιζήμιους ρόλους, που σάρωναν σιωπηλά για χρόνια τη ζωή μας. Είναι αυτή που ακύρωσε μεταστοιχειώνοντας τη σκληρή λογική μας και μας έκανε να παραδοθούμε ολοσχερώς στην ομορφιά, το βάθος, τη δύναμη και το μεγαλείο της.

     Μόνο μ’ αυτή την αλήθεια εμείς λαχταρούμε την αποκάλυψή μας και αποχωριζόμαστε όλους τους φόβους και τις σκιές μας. Γιατί ετούτη η αλήθεια είναι που αγαπά· αγαπά εμάς και την αδυναμία μας και δεν μας αφήνει με τίποτα να φύγουμε: όλη η ζωή μας είναι αυτή, η ζωή μας είναι μ’ αυτή και, επομένως, πραγματικά δεν έχουμε πού αλλού πιο πέρα δίχως αυτή να πάμε.

     Αλλά κι αν ακόμη φύγουμε, αυτή θα στέρξει και θα ευλογήσει τη φυγή μας επειδή η ελευθερία μας μόνο μαζί της θα έχει πια καταξιωθεί. Κι αν ακόμη φύγουμε, ωστόσο θα είναι σαν μην έχουμε φύγει ποτέ, γιατί μονάχα μ’ αυτή την αλήθεια εμείς θα είμαστε θωρακισμένοι, θεραπευμένοι, απλήγωτοι, ατραυμάτιστοι, συγκινημένοι, αναπαυμένοι, στηριγμένοι, ενισχυμένοι, δυνατοί και ελεύθεροι.

     Για δε την «άλλη», την κακέκτυπη, την παροδική, την παρωδιακή και εφιαλτική αλήθεια του κόσμου, την «αλήθεια» της μάζας, της μιζέριας, της αχαριστίας, της έπαρσης, της αθεολογίας, της μισανθρωπίας, των ατόμων, των συλλόγων, των στατωνισμών των πόθων και του μίσους της αγαπολογίας, εγώ δεν επιθυμώ καθόλου να μιλήσω, γιατί δεν έχει καμία πνευματική αξία μέσα της, γιατί δεν εκπορεύεται ποτέ από τον μακρόθυμο Θεό, γιατί είναι παντοτινά εντελώς ξένη προς την κάθε συμπάσχουσα και αγαπώσα καρδιά…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜